کد مطلب:151475 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:249
لوازم امامت
امامت، در تمدن اسلامی، ولایت امور مربوط به دین و دنیای مسلمانان است.
امام هم آن والی است كه امور پیشگفته را، كما و كیفا، برحسب مصالح متحقق در آن زمان و با افزارها و شیوه هائی كه برای او دست یافتنی است، سر و سامان می دهد.
پس امام بناگزیر باید اهلیت تام چنین ولایتی را - كه سرنوشت همه ی امت و خود اسلام بدان بازبسته است - داشته باشد؛ چه، اراده ی اوست كه مسیر دولت و دوائر و سیاست آن را تعیین می كند.
بخاطر بلندی این پایگاه و اهمیت آنچه بر آن مترتب می شود و امور سرنوشت سازی كه به آن مربوط است، علم به تحقق این اهلیت - كه از عناصر خلقی و روحی و قابلیتها و نیات و اهداف گوناگون تشكیل شده است - تنها از راه شناخت همه سویه، و پیوند استوار با گذشته و حال، و حتی آینده ی پوشیده از انظار، شدنی است؛ و حصول چنین علمی، جز برای خداوند سبحان كه همه چیز را می داند، قابل تصور نیست.
ازین روی، عنصر «نص»، و تعیین الهی شخص امام - كه واجد اهلیت امامت است - از خلال آن، شرط اساسی و ضرور برای اثبات امامت هر امامی است.
ویژگیهای دیگر:
علم به دین، یعنی علم به جمیع معارف و شوون دین به شكل تام و كامل، از بدیهی ترین اموری است كه وجود آن در امامی كه متولی امر دولت اسلامی می گردد، لازم است. واضح است كه این عمل تنها از راه پیوند استوار با آبشخورهای
توانگر و سرشار و بدور از آلایش و تحریف معرفت اسلامی حاصل می شود، تا امام اعلم مردمان و مرجع ایشان در امور دین و معارف آن باشد.
در فضل و لوازم آن، یعنی شرف و تقوا و مكارم اخلاق هم، امامت باید بر امت خویش مقدم باشد تا بتواند «مقتدا»ی ایشان قرار گیرد.
دیگر رهبری است به صورتی كه وی در پایگاهی رفیع از حكمت و تدبیر جای داشته، بر اقدام به مصلحت دین و مسلمانان دلیر باشد، و عزت و پایداری دین را پایندان گردد.
در فاصله ی سالهای 50 تا 60 هجری، این ویژگیها، بالاجماع و بلامنازع، منحصر و مجتمع در شخص امام ابی عبدالله الحسین - علیه السلام - بود.
امام هم آن والی است كه امور پیشگفته را، كما و كیفا، برحسب مصالح متحقق در آن زمان و با افزارها و شیوه هائی كه برای او دست یافتنی است، سر و سامان می دهد.
پس امام بناگزیر باید اهلیت تام چنین ولایتی را - كه سرنوشت همه ی امت و خود اسلام بدان بازبسته است - داشته باشد؛ چه، اراده ی اوست كه مسیر دولت و دوائر و سیاست آن را تعیین می كند.
بخاطر بلندی این پایگاه و اهمیت آنچه بر آن مترتب می شود و امور سرنوشت سازی كه به آن مربوط است، علم به تحقق این اهلیت - كه از عناصر خلقی و روحی و قابلیتها و نیات و اهداف گوناگون تشكیل شده است - تنها از راه شناخت همه سویه، و پیوند استوار با گذشته و حال، و حتی آینده ی پوشیده از انظار، شدنی است؛ و حصول چنین علمی، جز برای خداوند سبحان كه همه چیز را می داند، قابل تصور نیست.
ازین روی، عنصر «نص»، و تعیین الهی شخص امام - كه واجد اهلیت امامت است - از خلال آن، شرط اساسی و ضرور برای اثبات امامت هر امامی است.
ویژگیهای دیگر:
علم به دین، یعنی علم به جمیع معارف و شوون دین به شكل تام و كامل، از بدیهی ترین اموری است كه وجود آن در امامی كه متولی امر دولت اسلامی می گردد، لازم است. واضح است كه این عمل تنها از راه پیوند استوار با آبشخورهای
توانگر و سرشار و بدور از آلایش و تحریف معرفت اسلامی حاصل می شود، تا امام اعلم مردمان و مرجع ایشان در امور دین و معارف آن باشد.
در فضل و لوازم آن، یعنی شرف و تقوا و مكارم اخلاق هم، امامت باید بر امت خویش مقدم باشد تا بتواند «مقتدا»ی ایشان قرار گیرد.
دیگر رهبری است به صورتی كه وی در پایگاهی رفیع از حكمت و تدبیر جای داشته، بر اقدام به مصلحت دین و مسلمانان دلیر باشد، و عزت و پایداری دین را پایندان گردد.
در فاصله ی سالهای 50 تا 60 هجری، این ویژگیها، بالاجماع و بلامنازع، منحصر و مجتمع در شخص امام ابی عبدالله الحسین - علیه السلام - بود.